Nyanyian yang masih popular di Melaka ini merupakan sebuah seni tradisional yang diamalkan oleh komuniti Melayu, Baba Nyonya, Cheti dan Portugis.
Seni ini didefinisikan sebagai nyanyian cinta kerana orang dahulu meluahkan perasaan hati dalam bentuk pantun.
‘Dondang’ bermaksud nyanyian atau lagu untuk menghiburkan hati, manakala ‘Sayang’ merujuk kepada perlakuan yang lembut dan penuh mesra antara satu sama lain.
Oleh itu, seni Dondang Sayang dilihat melalui kelembutan pergerakan tari, keindahan suara dan irama, serta kesan mendalam yang terserlah melalui bait-bait kata dalam setiap nyanyian.
Muzik ini berbentuk spontan dan mengandungi unsur nasihat, teguran, pujian, keagamaan dan lain-lain. Ia biasanya dinyanyikan antara penyanyi lelaki dan perempuan sebagai satu cara untuk menghiburkan para tetamu dan memeriahkan majlis.
Dondang Sayang diiktiraf oleh Pertubuhan Pendidikan, Saintifik dan Kebudayaan Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu (UNESCO) sebagai warisan kebudayaan tidak ketara kemanusiaan (intangible cultural heritage).
Irama yang lemah gemalai dalam Dondang Sayang memberikan sumbangan dalam mengangkat martabat masyarakat Melayu melalui muzik tradisional. Kini, seni ini telah mengalami evolusi melalui penambahan rentak inang, zapin, mambo dan joget.
Untuk memastikan kesinambungan warisan seni ini sebagai ikon seni budaya Melaka, Dondang Sayang sering dijadikan sebagai salah satu persembahan utama dalam majlis-majlis rasmi kerajaan.
Kemahiran yang tinggi dalam persembahan seperti penggunaan bahasa kiasan, bahasa kasih, budi dan sindiran sangat diperlukan untuk mengekalkan kesenian ini.
Oleh itu, tidaklah menghairankan jika generasi sekarang menghadapi kesulitan dalam mempelajari dan mengamalkan budaya istimewa ini.